Bar - Pod Wilkiem

[Sueil]

 - dla mnie też... - powiedzoiała ponuro. Spojrzała na przytulającą ją dziewczynę.
 - ech, dawno nie płakałam, za to ty moja droga, bardzo dobrze dałaś sobie radę. Ja bym w lesie nie pożyła zbyt długo... - otarła łzy, przecież nie moze AŻ tak się rozklejać nad przeszłością. - chodź Ev, pokażesz mi gdize ty się urządziłaś w tym lesie... - próbowała się uśiechnąć i po raz pierwszy jej się to nie udało. Łzy płynęły dalej.

[Evvie]

Otarła jej łzy. - Ok ^^ to chodźmy... - /Wychodzi z nią/

[Arya]

Zamieniła się w papugę i przysiadła na jednym z krzeseł

[Taharaki]

Wszedł do baru raźnym krokiem i z uśmiechem na ustach. Taki to go dawno nikt nie widział. Prowadził... yy... ciągnął za sobą Evvie. Puścił ją dopiero gdy dotarli na miejsce.
- Jestem głodny jak wilk - po czym uświadomił sobie co palnął i zachichotał pod nosem. Mogło to zdziwić dziewczynę, ale to był taki jego prywatny kawał. Gdy się uspokoił powiedział tylko.
- Choć zajmijmy jakieś wygodne miejsca przy stole.
I poszedł ciut dalej w jakiś zaciszny kącik tego uroczego miejsca.

[Evvie]

- Ok ^^ - też poszła dalej. Stanęła z nim przy jednym ze stolików i usiadła przy nim, czekając, aż on zrobi to samo.

[Arya]

Podleciała do pary i w ostatnim momencie przed stałem, stanęła na nogi
-Co mogę wam podać?

[Evvie]

- Ja poproszę jakieś mniejsze mięso i szklankę wody... - Nie jadła zwykle zbyt wiele, przyzwyczajenie...

[Taharaki]

Siadając rozglądał się za jakąś kelnerką... dostrzegł jedynie papugę. Wprawiając swoje szare komórki w ruch uświadomił sobie, że kelnerka również pewnie jest mieszańcem. Uśmiechnął się do ptaka i powiedział ciepłym głosem pełnym nonszalancji.
- Czy możemy poprosić o najlepsze danie obiadowe jakie tu podajecie?
Teraz jednak zastanawiał się czy jest Zuzm. Nie miał by nic przeciw by ją spotkać. Czy nie powinna o tej porze pracować... w sumie nie znał jej godzin pracy. Spojrzał na Evvie.

[Evvie]

Tak się złożyło, że spojrzała na niego w tym samym czasie, co on. Tym razem, nie odwróciła wzroku, a uśmiechnęła się. Czuła się pewniej, ale jeszcze nie całkowicie... Dziwne, dopiero co dziś się poznali, a ona ma wrażenie, że się znają o wiele dłużej...

[Arya]

-Oczywiście... -Wyszła do kuchni. Zestaw obiadowy, ale mała wersja dla dziewczyny. Dobra! Włączyła Grilla i nałożyła Piękny kawałek Mięsa i obok równie piękny, lecz troszkę mniejszy. Na blacie obok pokroiła Warzywa, a w garze zagotowała makaron.

[Taharaki]

Miał podobne wrażenie, ale nie przyznałby się jak na złość. Już taki jest i nie da się chyba go zmienić. Nagle go olśniło i odwrócił się jeszcze do kelnerki zanim ta wyszła.
- Przepraszam, moja droga, ale czy jest może Zuzm? - posłał jej jeden z swoich najbardziej uroczych uśmiechów. Pff... znalazł się. Chciał być po prostu miły, a to że Evvie wprawiała go w taki dobry nastrój to już inna sprawa. Kiedy miał dobry humor stawał się zupełnie inny.

[Evvie]

Zaśmiała się w duchu, że jak mogła się na początku obawiać takiej miłej osoby jak on? Niedługo będzie najmilszego anioła się bać... Stwierdziła, że jeszcze nigdy nie spotkała kogoś takiego jak on... i takich niezwykłych oczu, charakteru, uśmiechu...

[Arya]

Doszły do niej, słowa chłopaka.
-Niestety, nie ma szefowej. Wyszła i jeszcze nie wruciła. Zazwyczaj, pojawia się kiedy ktoś jest. Może niedługo przyjdzie... -Powiedziała na tyle głośno, żeby usłyszeli z kuchni. Wyciągnęła dwa talerze i nałożyła makaron. Na to sos, na sos skrojone mięso. Dookoła makaronu warzywa. Jakimś sposobem złapała dwie szklanki wody. Dumna z siebie wyszła i podała im jedzenie.
-Smacznego! -Odeszła za ladę

[Evvie]

Zaczęła powoli jeść. Co chwile ukradkiem patrzyła na chłopaka, nie wiedziała dlaczego, po prostu czuła taką potrzebę, nic innego...

[Taharaki]

Skrzywił się nieco słysząc o tym, ale nie chcąc zniszczyć radosnej atmosfery uśmiechnął się do Evvie. I w końcu podali jedzenie! W jego oczach ach zabłysło. Był taki głodny. Posłał kelnerce spojrzenie pełne wdzięczności i rzekł.
- Dzięki! - i zwrócił się do Evvie - To smacznego!
I zaczął jeść. I znów objawiła się jego kolejna, dość specyficzna, cecha. Widząc jak gmera widelcem w talerzu można zauważyć, że na bok odkłada wszelkie warzywa kręcąc na nie nosem. Niczym rozpieszczony bachor. Ze smakiem natomiast zajadał się makaronem i mięsem. Wody nie tknął. Dość szybko opróżniał się jego talerz. Zerknął na dziewczynę i jakby się opamiętał. Spiekł raka za swoją niegrzeczność i zaczął jeść wolniej.